wtorek, 11 września 2018

90-lecie Parafii p.w. Imienia Najświętszej Maryi Panny w Czarnej

9 września 1928 roku, w niedzielę, odbyło się uroczyste poświęcenie kościoła w Czarnej pod wezwaniem „Świętego Imienia Najświętszej Maryi Panny” i pierwszy odpust w parafii Czarna.
Poświęcenia kościoła dokonał ks. Bronisław Wojaczyński, proboszcz w Krzemienicy i dziekan łańcucki.
Następnie przy ołtarzu polowym odprawił Mszę św. „wotywę”, podczas której odczytał dekret erekcyjny nowej parafii. Sumę odprawił rodak czarnieński ks. Józef Pasierb, proboszcz w Borku Nowym, a kazanie wygłosił proboszcz w Łące ks. Józef Sołtysik (…)

„Po zakończeniu I wojny światowej odżyła wśród Czarnian, zwłaszcza mieszkających po północnej stronie Wisłoka, a więc z Podborza i Kołków, myśl o utworzeniu swojej oddzielnej parafii. Wielką bowiem uciążliwością dla nich była nie tyle duża odległość od kościoła, ale wielkie problemy z przedostaniem się przez Wisłok, na którym nie było mostu. Podczas wysokiej wody czy płynącej kry, nie można było przywieźć furmanką księdza do chorego czy na katechizację. Były lata, że z takich powodów zdołano przywieźć księdza na katechezę zaledwie kilkanaście razy w roku.

W 1921 r. z inicjatywy Małgorzaty Czado z Podborza kolejny raz delegacja z Podborza udała się do Przemyśla, do biskupa ordynariusza Józefa Pelczara. Podobno wówczas delegaci spotkali najpierw wychodzącego z katedry ks. Jana Balickiego, który widząc ich zakłopotanie, zapytał o przyczynę tego zmartwienia. Po wysłuchaniu opowiadania o trudnościach, na jakie natrafiają w związku z zamiarem zbudowania świątyni w Czarnej, powiedział: „widoczna jest wola Boża, aby u was stanął kościół. Diabeł wam tylko nie chce dać, lecz wy się nie dajcie”. Umocnieni tymi słowami raźniej ruszyli do świątobliwego, bardzo zatroskanego o dobro wiernych biskupa Pelczara, który w rozmowie także zachęcał ich do budowy kościoła. Zachęta Błogosławionego Biskupa, słowa Sługi Bożego ks. rektora Jana Balickiego, a także zachęta jakiegoś innego księdza pracującego w Kurii Biskupiej, bardzo zmobilizowały delegatów do zdecydowanego działania na rzecz budowy kościoła”

(…) Do budowy kościoła znacznie przyczyniła się samotna Małgorzata Czado z Podborza (ur. 12 sierpnia 1874 r. – zm. 21 sierpnia 1957 r., córka Walentego i Agnieszki z domu Panek). Ta kobieta, nazywana przez ludzi Margośką, była bardzo energiczną, trochę nerwową, ale pobożną kobietą, tercjarką, gorliwie uczęszczała do kościoła w Krzemienicy a potem w Czarnej. Znana była z umartwiania się, zachowywania surowych postów, co było przyczyną wielokrotnych jej zasłabnięć w kościele. Mieszkała z chorą na nogi siostrą Kunegundą, którą troskliwie się opiekowała, (woziła ją taczkami do kościoła w Czarnej na Mszę św. i na nabożeństwa w maju i październiku). Należała do II Zakonu św. Franciszka (była tam przez 3 lata skarbniczką), gorliwie brała udział we wszystkich „posiedzeniach” tercjarzy w Krzemienicy. Słyszała na tych spotkaniach o „apostolstwie dobrego czynu…, o potrzebie przebudowy świata przez tercjarzy…, że to za mało zadowalać się odmówieniem obowiązkowych modlitw, ale trzeba zewnętrznego działania…” i mocno postanowiła sobie działać na rzecz wybudowania kościoła w Czarnej. (Ceniąc jej autentyczną pobożność, po jej śmierci starsi ludzie szczerze sobie życzyli: „żeby się dostać tam, gdzie jest Margośka”). Nie zrażając się kpinami niektórych Czarnian z krzyżem w ręce, z młodszymi od siebie kobietami chodziła od domu do domu kwestując, za furmankami, czy wprost napędzając ludzi do pracy przy budowie kościoła. Za własne pieniądze kupiła na rzecz przyszłego kościoła 6 tysięcy cegieł z rozbiórki austriackich „kasarni” – koszar wojskowych w Żołyni. Zapał Małgorzaty Czado udzielał się innym mieszkańcom Czarnej. A tym, którzy nadal powątpiewali w możliwość zbudowania w Czarnej choćby kaplicy, odpowiadała żartując: „Jak nie będzie kaplica, to mojemu Kubie piwnica”.

W budowie kościoła pomógł także hrabia Alfred Potocki dając drzewo „z opustem” 200 złotych oraz obiecał zapłacić połowę ceny za wykonanie wielkiego ołtarza, pod warunkiem, że na tym ołtarzu w miejscu widocznym nędzie umieszczony jego herb rodowy „Pilawa” (na ozdobnej tarczy półtrzecia krzyża z koroną hrabiowską).


17 sierpnia 1928 roku Kuria Biskupia wysłała do Urzędu Parafialnego w Krzemienicy „Dekret Biskupa Przemyskiego” o ustanowieniu samoistnej rzymsko-katolickiej parafii. Dekret wchodził w życie z dniem 1 września 1928 roku.



(Fragmenty monografii "CZARNA koło Łańcuta Wieś i parafia" ks. Władysława Piętowskiego)

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz